Kennis komt soms uit onverwachte hoek. Terwijl de wetenschappelijke status van een dubbelblind medicijnonderzoek tamelijk onbetwist is, wordt onderzoek naar bijna-doodervaringen ongrijpbaar gevonden. Is dat terecht? Hoe ga je om met onderwerpen die zich op de snijvlakken van vakgebieden bevinden? Pim van Lommel (cardioloog) ontketende een discussie met zijn onderzoek naar bijna-doodervaringen. Misschien is de heersende, materialistische visie vanartsen, filosofen en psychologen op de relatie tussen hersenen en bewustzijn te beperkt om het verschijnsel te kunnen duiden? Bijna-doodervaringen zijn voor de betrokkenen uiterst werkelijk, maar hoe onderzoek je die op wetenschappelijke wijze?