Bij 157 daarvan werd het geaccepteerd, ondanks een paar duidelijke fouten in het stuk en het gebruik van namen van niet bestaande auteurs en niet bestaande universiteiten. John Bohannon beschreef dit proces in het artikel 'Who's Afraid of Peer Review?' op de website van Science. Hoe kan het eigenlijk dat zo'n nepartikel met open armen wordt ontvangen? De 'open-access'-tijdschriften waren lange tijd een heilige graal. De resultaten van wetenschappelijk onderzoek zou voor iedereen toegankelijk moeten zijn. Toch is het verdienmodel erachter minder nobel. Deze tijdschriften verdienen geld aan publicaties. Zoveel mogelijk online zetten lijkt het adagio. Hoe waarborg je dan kwaliteit, hoe zorg je dat er niet te veel informatie online komt (dat maakt ook ontoegankelijk) en hoe houdt een onderzoeker zijn reputatie op peil?
Er zijn trouwens ook nog wat gaten in het verhaal van Science stellen andere wetenschappers. De meningen zijn nog verdeeld over 'open-access', meer weten? Studium Generale organiseerde in 2012 een debat hierover, kijk het terug.
