Gewapend met aardappelpuree, tomatensoep en secondelijm trekt een nieuwe generatie klimaatactivisten ten strijde tegen klimaatverandering. In verschillende steden in Europa smeerden demonstranten etenswaren op de (glasplaten voor) schilderijen van Monet, Van Gogh en Da Vinci en lijmden ze zichzelf vast aan werken van Picasso en Botticelli. Ook in Nederland werd het Meisje met de parel besmeurd en lijmde klimaatactivist Jelle de Graaf zich vast aan tafel bij Jinek. Na de demonstratie op Schiphol, werden meer dan 400 activisten gearresteerd. De gemene deler? Maximale aandacht voor de grootste bedreiging van onze manier van leven: de klimaatcrisis. De tactiek van deze klimaatactivisten verschuift. Voorstanders juichen dat dit slechts het begin is: voor grote veranderingen is geweldloos verzet niet voldoende. Tegenstanders veroordelen de daden en spreken zelfs van klimaathooliganisme.

Hoe ver kun je gaan om als klimaatactivist je punt te maken?

Dit en nog veel meer bespreken we met dr. Mathijs van de Sande van de Radboud Universiteit in Nijmegen. Hij doet onderzoek naar de democratische legitimiteit en de rol van protest en sociale bewegingen. Zijn belangrijkste onderzoeksinteresses zijn radicale democratie, politieke representatie, en de democratische rol en belang van protest. Daarbij put hij zowel uit diverse theoretische bronnen en politieke praktijken (zoals anarchisme, feminisme, (post-)Marxisme, en sociale bewegingstheorie).